Naast "liefdevolle loedermoeder" past wellicht ook de term "Lunatic" goed bij me.
Misschien is het te wijten aan mijn ziek zijn deze week? Misschien moet ik wel ongesteld worden? Of misschien is het gewoon aard van het (gekke) beestje...
Hoe dan ook, ik heb het inmiddels -soort van- geaccepteerd.
Dus, daar sta ik dan, stiekem tussen de struiken (figuurlijk!). In mijn kloffie in de auto.
Net uit bed gesprongen waar ik alweer de hele dag lig met pijnstillers tegen de keelpijn.
Me echt af te vragen of ik ze nog wel allemaal op een rij heb... te kijken naar mijn zoon.
Die voor het eerst, achter een willekeurige juf en met vreemde kindjes, onderweg is van zijn school naar zijn nieuwe BSO.
Hij was het er vanmorgen niet helemaal mee eens toen ik zei dat hij vandaag naar de BSO zou gaan. Nee niet naar de BSO waar hij graag heen wilt, maar de BSO waar hij in de vakantie ook heen gaat. Ik heb geleerd van mijn eerdere fouten om hem hier tijdig op te willen voorbereiden. Dit leidt namelijk tot dagenlang erover kunnen piekeren. Nu is het een korte mededeling die hij gisteren kreeg en even wat weerstand kreeg maar niet meer. In mijn hart weet ik dat hij niet wilt gaan. Dat hij verdrietig is. Dat hij bij zijn vriendjes wilt zijn. Dus, waarom regelt die moeder dat dan niet?!
Toen we bezig waren met de schoolkeuze was het simpel, twee scholen op loopafstand, dus een van de twee zou het worden. Waar we besloten dat de eerste school te vrij zou zijn voor hem, hebben we gekozen voor de andere school, zijn huidige basisschool. De school die het niet werd, heeft echter een BSO met meerdere aangesloten scholen. Dus dan is die vrije setting en leuke omgeving ideaal. Dus hup, aangemeld voor de vakanties. Dit ging super snel en makkelijk, waar bij de BSO van zijn basisschool al sprake was van wachtlijsten.
Na enige tijd begint Jaxx te vragen of hij na school ook op de BSO van school mag blijven, samen met zijn vriendjes. Hoe vaak we ook vertelden dat hij bij de andere BSO stond ingeschreven en we het tot dan goed gecombineerd kregen met werk, bleef hij toch vragen. Tenslotte dus maar gebeld met de BSO van zijn basisschool. Dezelfde organisatie als waar hij als 0-4jarige opvang heeft gehad en zijn broertje nu ook op de opvang zit. Het was tenslotte ook wel net iets handiger met werk en zou wat meer rust creëren.
"Goh moet ik even navragen"... Na enige tijd komt de mevrouw terug aan de lijn en geeft enigszins ongemakkelijk aan dat er geen plek is. Op mijn vraag wanneer dan de eerstvolgende mogelijkheid zou zijn geeft zij aan in 2026.... FREAKING 2026......
Dan is hij halverwege zijn schoolcarrière. Haar vriendelijk bedankt en me al druk gemaakt hoe ik hem dit moest gaan vertellen gezien het ondertussen elke week een terugkerend gespreksonderwerp aan het worden was. Toch maar gebeld met de BSO waar hij nu in de vakanties heen gaat. Hier kon hij drie weken later starten. Ik geloof dan echt mijn oren niet. In dubio, wetende dat hij niet wilt, maar zo de mogelijkheid krijgt hier ook wekelijks iets op te bouwen en meer rust op de donderdagen te creëren, met een lichte knoop in mijn maag, aangemeld.
Maar dan komt nog hét moment. Het gesprek tussen mij en mijn toen 4 jarige, die wederom vraagt wanneer hij op de BSO bij zijn vriendjes mocht blijven. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel en probeer zo goed mogelijk mijn eigen emoties opzij te zetten en vertel hem dat dat voorlopig niet gaat. Het snoetje wordt wat sipper en hij vraagt waarom dan niet. Dus ik probeer hem uit te leggen dat er geen plek is. Er zijn maar zoveel juffen en is maar plek voor zoveel kindjes. Het blijft even stil waarop hij mij met tranen in de ogen aankijkt en vraagt waarom ze dan geen plekje voor hem kunnen zoeken. Mijn moederhart breekt een stukje. Ik ben niet gemaakt voor dit soort dingen. Ik leg hem uit dat ik begrijp dat hij verdrietig is en dat ik het heel jammer voor hem vind dat hij niet bij zijn vriendjes kan zijn maar dat hij nu wel op de nieuwe BSO ook nieuwe vriendjes kan maken. Hij ziet de 'sunnyside' niet en dat is oké. Ik herken het. Dus we gaan het maar aan als een feit.
Een feit wat vandaag gebeurt. Waarbij ik hem het liefst alsnog zelf ga halen. Waarbij ik het liefst een vliegje ben om te kijken of het wel goed gaat. Of hij het wel geregeld krijgt met al zijn grote emoties in zijn toch nog kleine lijfje. Of ze hem niet vergeten.
Totdat ik me bedenk dat dat kan. Dat ik best een vliegje kan zijn. En hoe onbegrijpelijk ook voor anderen, dat ik dit gewoon kan doen. Dat niemand er last van hoeft te hebben dat ik om het hoekje sta om te kijken of hij oké is. En ja, ik weet dat het raar is. Ik weet dat het tot de categorie "Lunatic" behoort en dat normale mensen betere dingen te doen hebben. Maar dit is nu eenmaal hoe mijn klokje tikt en dat ik het dan maar beter kan doen en het zo los kan laten dan in bed te blijven en me twee uur wild loop te fantaseren.
Hij loopt er wat verloren bij. Zoals hij dat zo goed kan. Wat met zijn ziel onder zijn arm. Ongemakkelijk in een nieuwe omgeving. Maar het is oké. Nee het maakt me niet geruster. Ja ik voel me een totale idioot. Maar ik heb hem gezien. Het is goed genoeg. Ze zijn hem niet vergeten. Hij loopt niet te krijsen van verdriet. En in gedachte ben ik letterlijk even bij hem geweest. Dus voor nu, laat het gaan, het is oké.
Ik voel me overweldigd. Ik ben niet oké met dit soort momenten. Ik voel me anders dan anderen en onbegrepen. En dat mag. Ik krijg het niet geregeld en ik heb dan wat meer moeite met mijn gedachten, mijn gevoelens, met mezelf. En dat mag. Ik hoef niet perfect te zijn. Het mag anders of harder binnenkomen dan bij anderen. Anderen zijn niet de maatstaaf. Dit is wie ík ben. Dit is wat me een 'weird edition' maakt maar mij ook mij maakt en ook mijn kracht is.
En nu tel ik gewoon af totdat ik hem mag gaan halen ❤️
Comments