3 dagen Ibiza 🇪🇸, dankzij manlief!
De afgelopen 16 weken is hij wekelijks op tour geweest met Martin Garrix. Starten in Ibiza en door naar god weet waar allemaal op deze aardbol. Deze week was de laatste show voor dit seizoen (althans in Ibiza, Ushuaïa). Ik kan jullie vertellen; hét moment om mee te gaan.
Een paar maand geleden vroeg Ralph of ik meeging, eventjes op en neer Ibiza. Iets wat in zijn hoofd heel normaal is maar in mijn hoofd toch net iets anders werkt. Normaliter zie ik de beren al op de weg en voel ik vrij snel weerstand en eindigen dit soort kansen in een “nee laat maar”. Maar dit keer kriebelde er iets en voelde ik er wel wat voor.
Het gevoel van een “once in a lifetime”. De mensen die me goed kennen weten dat ik een vermomde huismus ben. Ik hou van feestjes, ik hou van vakanties, ik hou van sociale en gezellige dingen maar eigenlijk ben ik het liefst thuis. Simpelweg omdat ik niet hou van al het gedoe. Wat dan niet meehelpt is als je last hebt van heimwee en vliegangst ✈️.
As we speak, schrijf ik deze blog in het vliegtuig en heb ik niet een keer hoeven huilen. Iets wat in het verleden wel anders was omdat ik het in mijn broek deed haha. Nu geniet ik van het uitzicht en de fascinatie van alles wat ik zie, iets wat makkelijker gaat zonder dat vertroebeld zicht. De turbulentie aan het eind van onze vlucht vond ik toch wat minder fijn.
Maar het ding is, ik heb dit weekend ervaren dat als je aan dingen toegeeft en er wat ervaring in opdoet, buiten je comfortzone, de kans groot is dat het de volgende keer makkelijker gaat, net als mijn vliegritten.
De grootste reden om niet te gaan was het achterlaten van de kinderen. Niet iedereen denkt er hetzelfde over maar in mijn geval vind ik het super lastig ze achter te laten. Zelfs al waren het maar twee nachten en weet ik dat ze super terecht komen bij onze rots in de branding; oma Lucie ❤️. Het voelt niet oké om weg te zijn bij ze en ik weet dat mijn hart dat niet aan kan. Maar na weken of zelfs maanden van stress en gebrek aan zelfzorg, was het tijd voor een andere keuze. Kiezen voor wat hartzeer, kindjes lekker logeren en mama en papa op pad, iets wat de afgelopen jaren ook op 1 hand te tellen is. De keren langer dan 1 nachtje of in het buitenland krijgen zelfs geen enkele vinger.
Loedermoeder alert; het was heerlijk om even tijd te hebben voor mij en (grotendeels dan) mij alleen. En het is nog heerlijker dat ik ze dadelijk weer in mijn armen sluit!
Ik zeg bewust niet “even geen mama zijn”. Want het is niet mogelijk…. Althans voor mij niet. Mijn kinderen mogen dan kilometers verderop zitten en ik hoefde even niet voor ze te zorgen, maar mama blijf ik, ook als ik op avontuur ben in Ibiza. Hun namen vallen meer dan eens, hun foto’s passeren de tafel met collega’s en vrienden en elke avond even een belletje naar het thuisfront (even de kindjes zien maar vooral ook checken of oma nog leeft en het huis nog niet is afgebrand 😜). Tijdens deze telefoontjes spreek ik overigens vooral met mijn moeder, de kinderen zijn na welgeteld 3 minuten afgehaakt omdat ze druk bezig zijn 😉 🤦🏻♀️
Maar na de nodige tranen op het schoolplein (lees; van mama, niet van de kinderen hoor), was het echt een genot dat er niemand afhankelijk van me was, niemand iets verwachtte van me en ik niet constant aan hoef te staan. De enige die iets van me verwacht is Ralph, die waarschijnlijk gebeden heeft dat ik me zou gedragen en niet als een losgeslagen idioot met maffe streken, zeker met wat drankjes erbij, zou rondhuppelen door Ibiza.
De kinderen hebben het goed gehad, hebben zich super geamuseerd bij oma, genoten van de lekkere maaltijden en niet te vergeten hun gedeelde tipibed. Zo een lieve foto’s van een gedeeld bed heb ik nog nooit kunnen maken. Er is weinig gekibbeld (in tegenstelling tot thuis), maar gelukkig waren ze dan ook lekker op school en opvang om oma wat te ontlasten en gewoon haar werk te kunnen laten doen. Het lijkt er niet echt op dat ze ons gemist hebben en zoals gezegd was het een prima afscheid. Wat echt niet erg is, want als ze mee waren gaan huilen was ik niet vertrokken 🤣
Het bijzondere was dat, voor het eerst voor zolang ik me kan herinneren, mijn hoofd nagenoeg leeg was deze dagen. Ik weet oprecht niet wanneer dat voor het laatst is gebeurd. Geen lijstjes, geen beklemmend gevoel van iets vergeten, geen drukkend gevoel van alles wat moet gebeuren. Naast de kinderen was ik natuurlijk vrij van werk en gezien ik het de laatste weken zwaar heb gehad op het werk en dat effect had op mijzelf en mijn gezin, was het goed om af te schakelen en ook hier geen lijstjes te hebben of de druk van het werk te voelen. Een gevalletje van drie dagen mezelf zijn (& een beetje de partner van), maar geen mama, geen dochter, geen werkneemster, geen vriendin en geen zus etc.
Even van de wereld zijn en van het moment genieten.
Hoe ik precies van deze momenten en Ibiza heb genoten en hoe mijn VIP-ervaring was in het team van mijn man (eigenlijk van Garrix dus 🤣) en Usuaia, volgt in een de volgende blog. Nu ga ik terug naar onze kindjes, die ons waarschijnlijk binnen een half uur weer met twee voeten op de grond met hun gekibbel en het niet luisteren🤦🏻♀️.
Maar dat is oké, dat is het leven zoals we het kennen, we houden gewoon het polsbandje nog even aan, want dit…. Dit was een cadeautje ❤️ 💃🏻 ❤️!
Comments