Staat de dixi nog in de voortuin? Zijn jullie al verhuisd? Hè wat zijn je weekendplannen? Hebben jullie nog veel werk? Hoe lang moeten jullie nog? Heb je al spijt? Wat doe je dan met de kinderen? Missen de kinderen jullie niet? Zou je het nog een keer doen?
Vandaag zijn we al twee maanden druk in de weer met ons nieuwe huis. Oftewel met de verbouwing die mega uit de klauwen is gelopen. We zijn een aantal mental breakdowns verder tezamen met een ruzietje of tig, kinderen bijna achter het behang geplakt/laten ontsnappen in de tuin en een aantal werklui die zich niet aan de afspraak houden bijna gelyncht. It's okay, I'm okay 👍😈.
Naast de vele vragen (waarbij ik om sommige echt even moet lachen), krijgen we ook wel een aantal cliché antwoorden; het komt allemaal wel goed; uiteindelijk komt het wel af; beter nu dan als je er woont; je weet waar je het voor doet. Allemaal waar en allemaal even lief bedoeld maar tegelijkertijd niet altijd wat ik nodig heb. Soms is het enige waar ik behoefte aan heb een toverstafje en als dat niet mogelijk is, dan gewoon even lekker kunnen klagen, liefst bij een glaasje alcohol😂. Want het is af en toe echt zwaar en dan heb ik er ook echt goed genoeg van en dan helpen de helpende antwoorden gewoon even niet.
Zoals velen al weten, waren we van plan op te knappen, renoveren, moderniseren, geef het beestje maar een naam. Inmiddels is het een verbouwing geworden waar niet heel veel meer staat dan de muren en de vloer en ook die hebben er op enig punt wel allemaal op hun beurt uit gelegen. Dus, om alle vragen te beantwoorden neem ik jullie even mee 😉
De famous dixi
Ja, de #dixi staat nog.
Het onding heeft wel bijna op de weg gelegen na storm Louis, maar hij is nog altijd present, tegenwoordig zelfs aangevuld met playboykalender....
Nog zoiets wat ik ontdekt heb tijdens het klussen; de doelgroep is gemiddeld toch wel mannelijk. Als je gaat zoeken zullen er vast genoeg vrouwelijke klusspullen en werkschoenen zijn hoor, maar tis bijvoorbeeld niet dat de dixi-meneer onze dixi komt schoonmaken en dan denkt, laat ik eens een kalender vol Chippendales achterlaten😉 Mijn kinderen doen overigens lekker mee aan het generaliseren, vooral papa is toch degene die geweldig klust en bouwt. Dat mama ook met kaphamers in de muren en vloeren staat te beuken of betonblokken (die toevallig vergelijkbaar wegen als mijn kinderen #hint) vliegles geeft, dat kan echt niet en is volgens mij in hun ogen een grapje? 😝
De dixi is overigens verder prima. Ik prefereer een echt toilet, maar het is gelukkig prima te doen en niet zo smerig als met festivals omdat de mannen op 'onze bouwscene' gelukkig weten hoe ze een toilet schoon moeten houden 👍 #thanks
Verhuisd
Nee, we zijn zeker weten nog niet verhuisd en op korte termijn zit dat er nog niet in. Dat beantwoord dan ook meteen de andere vragen; hoe ver zijn jullie, hebben jullie nog veel werk, hoe lang moeten jullie nog en hebben jullie leuke weekendplannen... Klaar ervoor?
Samenvattend kan ik zeggen dat we fase 1 afgerond hebben; de sloopfase.
We hebben vrijwel alles eruit gehaald, beginnend met de kleine dingen zoals gordijnen, tapijten, kasten, behang, raambehuizingen etc. Toen volgde het grotere deel zoals de keuken, tegelwerk, wc's en badkamer & onder andere de balken werden gezandstraald door de @zandkoning. Maar ook de waterleidingen, elektra en isolatie mogen eraan geloven. Het piepschuim en de glaswol vind ik over een paar jaar waarschijnlijk nog in de woning (en in mijn ondergoed en sokken).
De anaconda
Zoals Ralph zou zeggen; "de anaconda onder het gras". De draagbalken in de verdiepingsvloer waren niet goed. Te lezen in een van mijn eerdere posts, betekende dit dat de vloeren boven, plafonds beneden en draagbalken er over de helft van het huis uit moesten. En van het een kwam het ander. De cementvloeren volgden, de haard moest eraan geloven, de draagmuur ging er ook uit en zo hadden we niet veel meer dan buitenmuren en de dekvloeren. Ik kon van de woonverdieping naar de zolder kijken en 4 ruimtes werden 1 grote zaal. Door de bomen was het bos niet meer te zien en de frustraties, tijdsdruk en kopzorgen liepen op. Er leek geen eind te komen aan 'slechte nieuwtjes'. De wet van Murphy bleek aardig te kloppen en ongeluk komt nooit alleen. Het voordeel is dat nu het hele huis gestript is, er ook vrij weinig verrassingen meer over blijven en we van bijna elk hoekje zeker weten dat het nu nieuw, degelijk en goed is.
Maar het heeft me vrijwel elk (resterende) stukje geestelijke gezondheid gekost.
Spijt
De vraag of we spijt hebben is al meer dan eens gepasseerd, ook aan elkaar. Het antwoord is simpel, nee dat hebben we niet. Wel zouden we dingen drastisch anders hebben gedaan en zouden we het vooral graag van tevoren geweten hebben, zodat we wisten waaraan we zouden beginnen.
Weliswaar geen spijt maar zwaar is het wel. Het is een beproeving en voor alle gezinsleden, mensen om ons heen en harde werkers in huis. Het is een test voor je mentale gesteldheid, je geduld, je ouderschap en je relatie. Het zijn momenten vol trots maar ook (veel) momenten van elkaar het liefst een zetje van de trap afgeven, per ongeluk in de cementkuip laten vallen of per ongeluk de buitenkant van het raam laten zien. De hamer is al meer dan eens bijna de verkeerde kant op gevlogen en ook de kriebelwol heb ik vaak stiekem mee naar huis willen nemen en ergens in bed willen verstoppen. - Oh en ik ben me er terdege van bewust dat dit geheel wederzijds is #zelfkennis -
Het vraagt flexibiliteit en snel denkvermogen (beiden niet mijn sterkste kant, zeker niet als het op besluitvaardigheid aankomt 😉). Het kost tijd, energie en geld. Het kost wat grijze haren en wat gezond verstand, geduld en misschien ook wel wat inleveren op mijn goede bloeddruk. Overigens mag ik de airfryer natuurlijk niet vergeten, ook die heeft het dagelijks zwaar te voortduren.
Maar zodra ik me overrompeld voel of het zwaar heb, het niet meer zie zitten, kijk ik naar ieders eigen ruimtes, de keuken, de haard, de speelkamers, ons toekomstige werkplekje, de eigen oprit, de mega tuin en de schitterende uitzichten. Dan komt het cliché en weet ik inderdaad weer waarvoor we dit doen. Dus spijt heb ik niet en als ik kon zou ik het zo weer doen, maar dan net even iets anders.
Sentimenteel
Natuurlijk zou het mijn leven niet zijn als er niet ook veel sentimentele waarde aan hangt. Ons eerste koophuis en eerste eigendom wat nu officieel verkocht is aan mijn lieve broertje en schoonzusje, ook hun eerst eigendom. De plek waar we ons gezinnetje uitgebreid hebben met twee schatten en boevenkoppen van kinderen, inruilen voor een plek die we lang voor ogen gehad hebben met ruimte en mogelijkheden.
Het feit dat ik en mijn kinderen dezelfde leeftijd heb als mijn eigen ouders toen zij van hun eerste koophuis naar ons ouderlijk huis gingen en daar ook flink verbouwd hebben, al woonden wij wel als kinderen in de bouw en is ons dat nog even bespaard gebleven.
De herinneringen hieraan en de kleine nostalgische herinneringen.
Maar ook de mensen uit de familie die we missen. Die zelf in de bouw werkten, die zelf huizen hebben gebouwd, die mijn ouderlijk huis mee hebben gebouwd. De mensen die er niet meer zijn en ons zeker op elke mogelijke manier hadden geholpen. De mensen die we graag ons nieuwe huis en nieuwe trots hadden laten zien. Al met al klaar voor deze nieuwe start en het maken van nog wat meer sentimentele momenten en herinneringen 😏
Einde aan het licht van de tunnel
Langzaamaan begint er vooruitzicht te komen. We zijn beland in de fase van opbouw en voorzichtig optimisme. Het is nog altijd zwaar, er moet nog altijd een Himalaya aan bergen verzet worden maar het is anders nu het opbouwend is in plaats van afbrekend. Je ziet stilaan vooruitgang. Kamers worden weer kamers, plafonds-muren-vloeren worden stuk voor stuk weer zoals ze horen te zijn. Je ziet leidingwerk op zijn plek komen. En er wordt zelfs een begin gemaakt om die verdomde dixi uit de tuin te krijgen. Mijn oogappeltje komt langzaam weer op zijn plek met dank aan @schoorsteenvegereijkenboom en @graushaardenkerkrade. De kleuren van de kozijnen zijn uitgezocht en in afwachting. Het hekwerk in de achtertuin staat met dank aan PLSlaswerken. En de containers van @debestrater lijken ook eindelijk aan een eind te komen na een stuk of 8 containers.
Uit de grond van mijn hart, dank ik de mensen die er voor ons zijn. Die er elke dag weer staan. Die hun eigen tijd en energie erin steken en hun eigen priveleven even op een laag pitje zetten voor het mijne. Ik mag dan vaak als een onweerwolkje door het huis lopen en iedereen gek maken met mijn planning en mijn wensen, maar vooropgesteld, ben ik heel erg dankbaar. Dankbaar voor het huis in wording en dankbaar voor de mensen om me heen.
To be continued....
Een kleine impressie
