Daar zit je dan, in een Turks ziekenhuis nadat de welgevreesde muggenbulten bij de jongste zorgen voor een kans op infecties en bloedvergifitiging.
Met een goede mindset komen we er wel!? Niet dus.
Na al het positief denken, manifesteren en dankbaar zijn dat de kinderen nog geen mug hebben gezien, is het woensdag dan toch zo ver. Twee muggenbeten bij Mason, een centimeter naast elkaar. Al vrij snel worden ze dik, warm en gezwollen. Vandaar de goede voorbereiding en een medicijnenmapje vol. Smeren, slikken en plakken, dan wordt het niet erger en zal het met een dag of twee wel over zijn. Hij zegt veel dat het pijn doet en blijft er niet zo goed van af als dat hij dat thuis zo netjes kan.
Donderdagochtend zien we tot onze schrik dat de gezwollen rode plek rafelig is geworden en er een streepje naar boven loopt. Ooit in een ver verleden heb ik eens iets gelezen over zo een rode streep, een gevaarlijke streep die opwaarts (richting hart) gaat.
Ik besluit allereerst te bellen met mijn eigen huisarts. Zij zijn inmiddels (zou je verwachten) een beetje bekend met het probleem en kunnen wellicht beter een inschatting maken dan een hotelarts, omdat ze de achtergrond kennen. Assistente is het er niet mee eens, zij stuurt ons door naar de hotelarts voor een fysieke inschatting.
Na een aantal formulieren in te vullen bij de verpleegkundige krijgen we te horen dat zij niet samenwerken met onze zorgverzekering dus dat wij moeten betalen. Om de dokter te laten kijken, kost het 120 euro. Als hij ons naar het ziekenhuis stuurt zullen zij vervoer en dergelijke regelen. Tussen het gejengel van de kinderen door vraag ik me af of ik haar goed begrepen heb. Ik vraag haar of de kans bestaat dat we naar het ziekenhuis moeten. Ze weet het niet, het is aan ons te bepalen of de dokter moet komen. Uiteraard, het gebeurt in overleg maar is eigenlijk geen vraag. Natuurlijk wil ik dat mijn kind gecheckt wordt. We kunnen twee uur later terugkomen voor een afspraak met de dokter.
De spanning loopt inmiddels op. Dit is niet waar ik op zit te wachten. In een ‘vreemd’ land, ‘vreemde’ taal en ‘vreemde’ artsen, met mijn kind op onderzoek. Ik kwam hier om lekker met mijn gezinnetje te genieten van een welverdiende vakantie en het lijkt langzaam van kwaad naar erger te gaan.
Om stipt half 1 staan we bij de dokter. Wij zien een meneer met zijn voet in het verband, het kan dus heel vervelend eindigen met je vakantie. Bij ons gaat het meevallen, ik weet het zeker…… Eenmaal bij de dokter ziet hij bij mama en Mason dat we inderdaad veel muggenbulten hebben, maar vooral een heftige reactie. Die van Mason bekijkt hij nauwkeurig. De plekjes worden onderzocht en de longetjes en hartje worden beluisterd. Binnen 2 minuten staan we buiten, we hebben een controle nodig bij het ziekenhuis. Het is mogelijk een infectie en behoeft extra deskundigheid. We hebben 20 minuten om ons klaar te maken en dan gaan we met transfer van het ziekenhuis en een verpleegkundige naar het ziekenhuis. Dit is allemaal heel goed geregeld (voor heel veel geld). Dus spullen inpakken, iedereen kleren aan en instructies dat we ons goed gaan gedragen omdat we niet weten wat gaat gebeuren.
Onderweg naar het ziekenhuis valt Mason uitgeteld in slaap. Jaxx is druk en zal de spanning goed aanvoelen. Ik doe mijn best niet geëmotioneerd te zijn en focus erbij te houden. Ik ben blij dat Ralph erbij is. Thuis moet ik dit soort dingen namelijk vaak alleen doen of als ik geluk heb, met mijn moeder. Samen met papa is toch wel het meest wenselijk. Hier vullen we wederom tig formulieren in, allemaal dezelfde vragen. We komen er op het formuliertje ook achter dat het een ‘private clinic’ is, dit was niet wat we dachten te begrijpen. We realiseren ons dat het een duur grapje zal worden. Na enige tijd wachten, mag hij gewogen en gemeten worden, voor wanneer hij medicijnen nodig heeft. Terwijl hij nog slaapt, geef ik een aantal keren aan dat hij nog gemeten en gewogen is op de dag voor vertrek maar ze lijken me niet te begrijpen, of het toch graag te willen. Resultaat, nu wordt hij gewogen én is hij wakker. Een geïrriteerde peuter en geen idee hoe lang we nu nog moeten wachten. Dit blijken later nog bijna 2 uur te zijn. We mogen direct door naar de dokter. Het is een allergische reactie (zoals verwacht) met een infectie die op de lymfeklieren meevaart. Het gevaarlijke is dat hij steeds meer richting de lymfeknopen in de oksels gaat. De streep mag niet verder, aldus de dokter. Dit doen we met de medicijnen die we al van thuis hebben maar daarnaast krijgen we antibiotica en probiotica. Voordat dit definitief is en we kunnen gaan, wil de arts eerst een bloedonderzoek laten doen om te kijken of de ontstekingswaarden niet te hoog zijn. Prima!
Bijna drie kwartier later is de verpleegkundige hier pas voor beschikbaar, zij had een noodgeval. Het bloedprikken was niet leuk, maar heeft hij goed gedaan. Zeker als je bedenkt dat het aardig langzaam ging voordat ze een buisje vol genoeg ( 1 kwart) had. Het volgende uur hebben we moeten wachten op een uitslag, waarbij onze kleine man met regelmaat zijn pijn heeft laten zien en horen. Net als zijn ongeduld. Jaxx was niet anders. Hij deed mega zijn best om te luisteren en netjes te kleuren, spelletjes te doen en filmpjes te kijken. Dit gaat allemaal een stuk lastiger in het buitenland zonder goed werkend internet en je eigen mogelijkheden. Zelfs drinken en iets te eten kopen was een uitdaging met niet werkende pasjes. Weer ruim drie kwartier later kunnen we bij de arts terecht voor de uitslag van de bloedonderzoeken. De waardes zijn oké, niks afwijkends. We mogen gaan met een tasje vol nieuwe medicijnen en 500 euro lichter.
Het prepareren van de medicijnen blijkt een uitdaging voor ons allebei, zowel met de Turkse omschrijving als met de Engelse. Om een uurtje of 10 ’s avonds blijkt de verpleegkundige nog aanwezig en kan me helpen. Mason krijgt de medicijnen fijn terwijl hij slaapt en ik zoek nog eens even op wat nu precies het verhaal is. Het risico bij dit soort infecties, die in de lymfebaan komen, is een bloedvergiftiging, dan wordt het een heel ander verhaal.
Bij ochtend blijkt het een heel stuk beter. De lijn is aan de verliezende kant.
Maar mama, die heeft het ondertussen wel gehad ermee…
.
.
.
.
.
.
#eindgoedalgoed #vakantiebijnaom #wanttostay #wanttogo #opvakantie #Turkije #muggen #allergie #lymfangitis #bloedvergiftiging #ziekenhuis #antihistamine #antibiotica
