It is okay not to be okay

Schaamte, dat je niet sterk genoeg bent en over de kop bent gegaan…

Of is het juist krachtig om te zeggen, ik ben over de kop gegaan, ik stop nu, veeg de puin bij elkaar en bouw een stevigere basis voordat ik überhaupt weer verder ga?

Al een aantal weken vraag ik me af of ik deze blog ga schrijven.

Wil ik dit? Durf ik dit? Ik ben altijd open en eerlijk maar jezelf publiekelijk kwetsbaar opstellen is een ander verhaal. Mijn familie, vrienden, niet-zo vrienden, collega’s, it will all be out in the open. Maar dat was natuurlijk het doel van de hele blog….

Doorbreken van de stiltes en taboes die heersen.

It is okay not to be okay…

Hé, hoe gaat ie?

Dagelijks vragen we aan mensen om ons heen hoe het gaat. Ofwel je krijgt zelf de vraag. Een bekende in de winkel, een collega op het werk, de buren bij het verlaten van je huis, een vriendin die je appt.

Een vraag die vaak tussen neus en lippen wordt gesteld. Een vraag uit beleefdheid. Net zo casual als “Hé, leuk je te zien” is de begroeting “Hé, hoe gaat ie?”. Het lijkt vaak alsof het een vanzelfsprekendheid antwoord klinkt als; “ja goed, met jou” of “druk, druk, druk”.

Het antwoord wat mensen minder snel verwachten of soms zelfs van schrikken is als je zegt dat het niet zo goed gaat. Dan weet men niet zo goed wat te zeggen, hadden dit antwoord niet verwacht of waren eigenlijk niet oprecht geïnteresseerd maar wilden enkel beleefd zijn.

Soms komen mensen juist met duizend oplossingen of bagatelliseren de situatie. Hoeft niet, doe ik zelf al genoeg, dankjewel 🤣. Antwoorden als “het hoort er nu eenmaal bij” of “het kan allemaal erger”, passeren al met regelmaat mijn gedachten.

Ik mag mij niet zo voelen.

Inmiddels kan ik gerust zeggen dat het niet gaat zoals ik het graag wil. Eerder voelde ik me hier schuldig over. Ik mocht dit niet voelen want ik heb niet te klagen. Ik heb een goede relatie, twee gezonde kinderen die veilig opgroeien, een dak boven mijn hoofd, eten op ons bord, een baan, lieve familie en vrienden en ga zo maar door.

En overal om mij heen zie ik verdriet en zorgen die groter zijn dan de mijne. Kindjes die niet gezond zijn of sterven, dierbaren die sterven wanneer het niet hun tijd is, mensen zonder banen en grote financiële problemen. Dus ja, toen ik eenmaal zelf erkende dat het niet zo goed ging, voelde het nog niet oké om dit ook hardop uit te spreken.

Life has its own plans

Er zijn momenten in het leven dat je van het een in het ander valt. Het leven is nu eenmaal niet altijd makkelijk. Je leven verandert aanzienlijk op een aantal momenten. Bijvoorbeeld wanneer je een relatie krijgt, je een huis koopt, je aan een baan begint. Het meest life-changing vind ik toch kinderen krijgen. Iedereen weet dat dit je leven veranderd, maar het ervaren is andere koek. Je bent niet meer alleen en je hebt te allen tijde iemand die op jou vertrouwt en jou nodig heeft!

Je kunt niet blijven liggen met een slechte dag, je kunt niet ziek zijn en je hebt altijd een andere prioriteit dan jezelf. Zeker in combinatie met een man die veel van huis is voor zijn werk, je eigen werk, het huishouden, een sociaal leven en de vele verplichtingen die bij het leven horen.

Breekpunt

Ergens komt een punt dat het te veel wordt. Zeker wanneer je te lang door probeert te gaan en niet op tijd stopt. In mijn geval uitte zich dat in veel ziek zijn. Na een hectisch eerste half jaar met ons tweede wonder van een zoon Mason, veel werk bij vriendlief na de lockdowns en stress op mijn eigen werk, werd ik steeds vaker en sneller ziek. Niks ernstigs, maar wel vervelend. Fikse keelontstekingen, buikgriepjes en allerlei virussen met als laatste duwtje een tweede keer corona in korte tijd.

Je lichaam geeft je signalen en dit was mijn moment te luisteren en een pas op de plaats te maken. Een moment waarna alle eerdere stress er ook meteen uitkomt. Daar waar het nu eindelijk een tijd goed ging en ik alles terug op de rit had wordt binnen no-time alles weer van tafel geveegd.

Dit is zwaar voor mij maar ook voor mijn kinderen, mijn vriend en iedereen dichtbij. Niemand wilt de hele dag zich energieloos voelen en tot niks komen. Niemand wil de mama zijn waarvan de 4-jarige weet dat mama halverwege de dag even moet rusten omdat je anders de avond niet haalt. Niemand wil de vriendin zijn die om 8 uur rijp is voor bed (of het gesticht😵‍😅). Dit werkt door als een sneeuwbaleffect. Je voelt je fysiek niet lekker, je energie is vertrokken samen met het geduld. Je hebt geen tijd of ruimte om eens in bed te blijven liggen totdat je echt opgeladen of weer fit bent. Met het gevolg dat je dus over je grenzen heen gaat. Je kunt je dan voorstellen dat het een stuk minder gezellig wordt.

Er is weinig begrip voor manlief die weer moet overwerken of een week van huis is. Er is niet altijd geduld voor de temperamentvolle wezentjes die we onze kroost noemen. Er is weinig energie om huishouden te regelen, laat staan iets leuks doen.

Er is weinig ademruimte om tot mezelf te komen.

Dat alles wordt nog lastiger gemaakt doordat je ziek thuis zit en te maken hebt met meningen van anderen. Werk is iets wat er nu niet volledig bij kan. Maar kun je dan wel naar de winkel? Of met je gezin iets leuks gaan ondernemen wat je energie zou moeten geven? Op vakantie? Wat vind men daar van? Professionals zijn duidelijk. Het advies is zelfzorg en dit doe je door rusten of leuke dingen te doen, dingen die je energie geven en gelukkig mak

en. Maar je bent natuurlijk gekke henkie niet, je weet dat men hier een oordeel over heeft. Iedereen vindt wel iets van die collega die thuis zit, wiens werk opgevangen moet worden, maar wel leuke dingen gaat doen en niet geïsoleerd thuis zit of in bed ligt. Dus wat doe je dan? Nog een zorg erbij....

Schaamte

Waar schaamte een rol speelde en je denkt dat je zwak bent dat je het niet geregeld krijgt, heeft dit plaats gemaakt voor een nieuwe visie. Wat nou als het me juist krachtig maakt dat ik stop. Dat ik niet als een malle probeer door te blijven gaan ten koste van mezelf en mijn gezin of mijn werk? Als ik iets geleerd heb is dat mezelf vergelijken met anderen weinig zin heeft. Ja die vrouw met 4 kinderen kan het wel, maar misschien heeft zij een man die meer thuis is? Ja die vrouw met twee jonge kinderen heeft eeuwig geduld maar die heeft wellicht minder ballen hoog te houden? Ja in die relatie doen ze alleen maar leuke dingen met elkaar maar die hebben wellicht de kinderen elke avond bij de oppas?

Vergelijken heeft weinig zin en laat je alleen maar slechter voelen. Net als de problemen bagatelliseren omdat anderen het nog erger hebben. Dit is mijn strijd, mijn gevoel en mijn situatie, die hoef ik niet te vergelijken met anderen.

Het is oké als het even niet oké gaat, zelfs in een wereld waar het perfecte plaatje telt.

Het is oké om wat liever voor jezelf te zijn.

Het is oké om alle “moeten” te veranderen in “mogen”.

Het is oké om op de rem te duwen en te zeggen nu even niet.

Het is oké om voor jezelf te zorgen en leuke dingen te doen, ook als je ziek bent.

Het is oké om niet alle ballen altijd omhoog te houden.

Het is oké om hulp te vragen en niet alles alleen te doen.

Het meeste last heb ik van de corona-restanten. De blijvende vermoeidheidsklachten, duizeligheid, hoofdpijn en het verwerken van prikkels. Maar natuurlijk zijn er nog een aantal andere zaken die niet hebben mee geholpen. Zaken die je doen vragen wat was eerst, de kip of het ei? Hebben deze zaken de emmer doen overlopen en werd ik daarom zoveel ziek óf maakte het vele ziek zijn dat de andere zaken er niet meer bij konden? Het is niet altijd makkelijk ballen hoog te houden. Ik ervaar het in ieder geval als pittig, zeker als deeltijd “alleenstaand” ouder.

* Anyway dat zijn blogs voor later.

Dankbaar

Voor nu ben ik dankbaar voor de dingen die we wél hebben en die wel goed gaan. Voor de dagen die verlopen zonder een derde wereldoorlog in huis, de dagen dat ik niet om 08.00 uur ‘s morgens al overprikkeld ben, de dagen dat ik de normale dagelijkse dingen kan doen zonder elk half uur vermoeid op de bank te eindigen. Het is een proces van loslaten en accepteren. Iets wat moeilijk is als je graag controle hebt en perfectionistisch kunt zijn maar waar ik elke dag opnieuw mijn best voor doe.

"The absolute weight of the glass of water doesn’t matter. It all depends on how long I hold it.

If I hold it for a minute or two, it’s fairly light.

If I hold it for an hour straight, its weight might make my arm ache a little. If I hold it for a day straight, my arm will likely cramp up and feel completely numb and paralyzed, forcing me to drop the glass to the floor.

In each case, the weight of the glass doesn’t change, but the longer I hold it, the heavier it feels to me.”

Be the rainbow in someone's cloud