Afgelopen weekend was het eindelijk zo ver. Twee jaar later dan bedoeld. Onze jongste telg gedoopt. Het beloofde een echte uitdaging te worden. Ga maar eens een tweejarige dopen die de neiging heeft temperamentvol te zijn, een sterke wil heeft, gecombineerd met een vleugje drama. En dat met een gezelschap, gevuld met een stuk of 10 kinderen tussen de twee en de tien jaar oud.
Ik zag de kerk in vlammen opgaan door de kinderen die langs de kaarsen zouden rennen, de doopvont omgegooid worden waar vervolgens de kapelaan zijn nek zou breken als hij over de plas water uit zou glijden terwijl hij probeert de boel te sussen. De kapelaan die overigens uit India komt, omdat we uit eigen bodem geen gegadigden meer vinden en waar de taalbarrière dus wel een dingetje is. Het doemscenario is dus wel present.
Een doopsel anno 2023, niet meer heel gebruikelijk. Ik kreeg dan ook laatst te horen: “Had ik niet bij jullie verwacht”, dat we onze kinderen zouden dopen. Want het is niet alleen uitzonderlijk dat vandaag de dag kinderen nog gedoopt worden, we zijn blijkbaar ook niet het standaardtype wat men verwacht bij de minderheid die hun kinderen doopt.
Ansicht begrijpelijk, we zijn natuurlijk niet per se het type volk waarbij je meteen denkt aan strikte kerkgangers. En terecht, want dat zijn we ook niet. We gaan niet wekelijks (of maandelijks… of jaarlijks…) naar de kerk, we volgen geen missen en kennen de gebeden niet uit ons hoofd. Wat zeg ik, zelfs met een boekje, is het nog maar de vraag op welke bladzijde we zijn en wat we wanneer moeten zeggen. Niet echt de basis om je kind te gaan opvoeden volgens het Christelijke geloof.
Voor ons heeft het een andere betekenis, een andere intentie. We willen onze kinderen opvoeden met het gedachtegoed dat er meer is dan het tastbare, dat er soms een handje hulp wordt geboden van ‘boven’, ze leren wat goed en slecht is en opvoeden met normen en waarden. Het is een traditie die we in stand willen houden en waar we er nog veel van willen creëren. Enfin…😂
Het ging boven verwachting goed. De binnenkomst was wat chaotisch, as to be expected… Vrijwel 40% van de gasten was bijna te laat. Een zondag, in het centrum, GEEN goed idee om een doop te houden. Met gierende banden en met het zweet op het hoofd, heeft uiteindelijk iedereen het gered. Ook wijzelf waren bijna wéér te laat. Want ja, ook bij de doop van Jaxx was parkeren in Maastricht wel een dingetje. Maar om maar in het thema te blijven, we hebben God bedankt voor dat ene parkeerplekje dat we op weg en in de buurt tegenkwamen. Meneer de kapelaan was zelf ook wat aan de late kant. Toen hij ons eenmaal binnenriep werd onze dienst ‘geopend’ in het gangpad van de kerk. Laten we het erop houden dat het handig was geweest als dit aangekondigd was 😉
Nu stond een deel van onze gasten nog met één been buiten en moederlief stond nog met haar jas aan, paraplu in de ene hand en telefoon met portable lader (van een van onze gasten) in de andere hand en de tas nog in de knoop met de eerder genoemde jas. Met onmogelijk vrije handen had ik het doopboekje ongeveer tussen mijn tanden om mijn beloftes uit te spreken samen met papa. Die overigens met de dopeling, lees; verwarde peuter, in de armen stond, met zijn jasje nog aan en de Baby Shark-rugzak nog aan de schoudertjes, welke hij niet van plan was enige tijd snel af te staan.
Geen stress, het woord ging snel door naar de peter en meter, waarvan de peter nog met die gierende banden bezig was, maar gelukkig nog net op tijd binnenkwam om plechtig te beloven en een kruisje te geven. Een beetje chaotisch dus.
Tijd aangekomen voor het daadwerkelijke dopen. Mason heeft zich meer dan voorbeeldig gedragen. Hij heeft rustig op mijn schoot gezeten, hier en daar gegaapt omdat we zijn middagdutje hebben overgeslagen en de “meneer de Kapelaan” (en een paar van de gasten) aangevallen met wat dodelijke blikken. Niet zijn charmantste kant.
En dan is het moment daar. Niet de doop itself… Nee, mama die haar brief gaat voorlezen aan 30 mensen. Mensen die ze weliswaar goed kent en die haar goed kennen, maar niet genoeg om te denken: “goh, laat ik eens even een publiekelijk praatje houden”. Mijn praatjes gaan meestal gepaard met tranen. En ik zie er niet op mijn aantrekkelijkst uit met tranen 😉
Was dat nou maar het ergste deel… Nee het ergste deel was dat de brief die ik met leed en moeite geschreven had, bloed zweet en tranen, nu op de keukentafel lag terwijl wij met zijn allen in de kerk zijn…. Crisismanagement noemt men dat. Na wat pufjes en zuchten, moet ook de kerk maar met zijn tijd mee gaan en is de brief maar voorgedragen vanaf mijn telefoon. Je moet er maar wat voor over hebben.
De timings van de Amens waren niet bij iedereen even vlekkeloos maar de kaarsjes zijn door de kindjes gebrand en recht blijven staan, de olie en de zalf is op de plekken terechtgekomen waar het hoorde en ook het doopvont is blijven staan. Geen spetterend water over, geen gekrijs, geen houdgreep. Enkel een Mason die verwonderd aan het kijken was wat er ging gebeuren en een ietwat verontwaardigde blik toen zijn haar in de war was geraakt.
Iedereen heeft zich voorbeeldig gedragen. De kapelaan was beter te verstaan dan verwacht, de kindjes hebben de spanningsboog prima volgehouden en de zenuwen van papa, mama en peetouders is onder controle gebleven. Na een mooie kleine kaarsenstoet van kindjes, hebben we nog een onverwachte maar vlekkeloos synchrone voorbede van de peter en meter mogen aanhoren en hebben we in stijl, met foto’s, de dienst afgesloten bij het schitterende Mariabeeld. De kapel waar je normaal niet komt en wij nu twee keer hebben mogen aanschouwen. Overigens mochten alle random kerkgangers ook aanschouwen, ons. We waren een echte bezienswaardigheid en zullen hier en daar in wat toeristenkiekjes opduiken 😂
Na een volle zaterdag met voorbereidingen en volwaardige chef-kokprogramma’s om te koken voor 30 mensen met mijn mama, was de viering achteraf net zo een succes. Ik ben de geknutselde bedankjes maar aan 10% vergeten mee te geven. Gezelligheid, eten, drinken, cadeautjes en rondrennende kinderen. Wat wilt een mens nog meer. Ik ben dankbaar voor mijn lieve mensen om mij heen. Mijn dorp. De mensen die we missen maar vast en zeker op hun manier bij ons waren op deze dag. De mensen die er niet bij waren maar ons wijze lessen hebben geleerd door de jaren heen. En vooral de mensen die er nog altijd zijn. Die we, net als onkruid, niet kwijt zullen raken tot mijn grootste dankbaarheid. But overall, mijn twee kindjes die ik maar niet als duiveltjes benoemd heb in de kerk maar buiten dat, echt mijn waardevolste bezit zijn.
Zou ik het nog een keer doen? Ondanks de 1000 keer die ik vooraf me heb afgevraagd waarom ik dit ook alweer doe? En daarna in de kerk nog eens 1000 keer? Absoluut, alleen misschien de volgende keer in een kerk buiten het centrum 🚗
#doopsel #doop #eerstesacrement #kerk #slevrouwekèrk #mestreech #vriendenenfamilie #liefde #dankbaar #trots #chaos #peter #meter #kapelaan