Drum roll pleaseeee🥁
Eindelijk is het zover. Na jaren zoeken, hoge verwachtingen, diepe teleurstellingen, wanhopige gedachten, oh ja en de tussenkomst van corona, is het moment daar.
We mogen het van de daken schreeuwen want de verkochtsticker staat erop, we zijn trotse huiseigenaren!
Tientallen huizen, als het er niet meer zijn, hebben we de afgelopen 5 jaar gezien. Om gek van te worden. Nu was ons eisenlijstje ook niet al te zuinig, i know... maar soms moet je niet gaan voor minder.
Niet helemaal waar trouwens, want de eisenlijst werd een wensenlijst en er is behoorlijk wat aan geschaafd. Komend jaar zouden we hier precies 10 jaar wonen. Niet helemaal als gepland. Toen we dit huis kochten, waren we van plan 5 tot 7 jaar hier te wonen. Een ideale starterswoning maar niet in combinatie met het groeiende bedrijf of ons groeiende gezin. Toen ik zwanger werd van Jaxx vonden we het tijd eens rond te gaan kijken. En wat hebben we een mooie huizen gezien, maar altijd nét niet wat we zochten (of gewoon helemaal niet😉😂).
De stijgende huizenprijzen, de lage rentes, het woningtekort en overschot aan woningzoekende gooide roet in het eten. Het feit dat ik in de buurt wilde blijven wonen maar een atypisch huis zocht maakte het niet makkelijker. En toen corona kwam, werd ons de das omgedaan. De huizenmarkt kelderde niet en Ralph was als gedupeerde zelfstandige opeens 'niks' meer waard bij de banken. En ik mag dan wel niet slecht verdienen maar de huizen die we zochten, vielen niet in de categorie; "betaal je wel even alleen". Honderden constructies hebben we bedacht maar niks had resultaat. Vrienden en familie zochten ijverig mee (waarvoor nog altijd dank!) en menig linkje van funda werd doorgestuurd. Ondertussen bleef ik maar denken dat het wel ergens goed voor zou zijn. Ik was vastberaden, ik ga niet naar een huis wat geen verbetering is en ik ga niet mega overbieden. Ik wist dat ik niet zou meedoen aan de huizengekte waarbij met gemak 50.000 werd overboden of waar men zelfs koopt zonder te kijken. Wat dan wel? Geen idee.
Ondertussen staat ons leven een beetje op pauze. De druk voor een huis wordt steeds groter. We ontgroeien langzaamaan ons eigen huis, we moeten Jaxx gaan inschrijven voor een school terwijl we niet weten waar we komen te wonen en ook de wens voor een tweede kindje wordt groter (nogal problematisch met maar 2 slaapkamers). Vele irritaties en gesprekken verder komen we op het punt dat we in ieder geval niet meer willen wachten met een kindje. De wereld ziet er onzeker uit, Ralph nog altijd zonder zijn corebusiness en geen duidelijke vooruitzichten wanneer de wereld weer open mag en daarmee ook geen toekomstperspectief voor een huis. Maar ja, wat heeft een kind meer nodig dan veel liefde en de basisbehoeften? Het is tenslotte niet zo dat we géén huis hebben.
Inmiddels tweeënhalf jaar later slaapt die 'baby' dus nog steeds op onze kamer erbij en is het huis echt te klein, letterlijk en figuurlijk. Ook al maken we er het beste van en knappen we bijvoorbeeld de tuin eindelijk goed op (want ja, "komende zomer wonen we hier niet meer" roep ik ook al 4 jaar....), de wanhoop blijft groeien. Ook nu zijn zoveel keuzes in onze leven verweven aan ons uiteindelijke huis waarvan we niet weten waar, wanneer en hoe het gaat komen. De idioterie in Maastricht, en de rest van Nederland, neemt toe. Het overbieden blijft, de wachtlijsten blijven groeien en je mag mazzel hebben als je er op tijd tussen zit. Dus steeds vaker wijken we uit naar België. Waarvan ik al langer roep, daar gaan we eindigen. Maar goed, België betekent ook letterlijk emigreren, ookal gooi ik een Belg de hersens in als ik vanuit hier een steen zou gooien.
Mijn intuïtie lijkt kapot. Mijn hoofd en hart lijken het geen moment eens en ik weet niet meer naar wie ik moet luisteren. Ik trek mijn gevoel in twijfel als het zegt dat een huis niet goed voelt. Godzijdank kunnen Ralph en ik elkaar respecteren als de een het wel ziet zitten maar de ander niet, dan is het dus een nee.
Mijn moeder wordt ondertussen gek van me. Als trouwe rots in de branding, hoort ze alle klaagzang over dit huis aan, mijn smeekbedes om een huis te vinden maar moet ze tegelijkertijd haar geduld bewaren als ik weer een huis niet goed genoeg vind... Sorry mam😘
Met al het gepingpong in mijn hoofd, voer ik eens een goed woordje met het universum. Ik geef toe dat ik het niet meer weet en dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Wanneer is het mijn besluiteloosheid en twijfel en onzekerheid én wanneer klopt mijn gevoel en is het gewoon niet óns huis?
Ik besluit te vragen voor een teken. Als het huis, mijn huis moet zijn, geef me dan een teken. Welk teken dan ook. Desnoods lees ik er wel een teken in als blijkt dat ik diep van binnen een huis graag wil (beetje zo een gevalletje: "kies jij maar, mij maakt het niet uit" en dan toch lichte teleurstelling voelen als de ander het 'verkeerde' kiest).
De volgende twee bezichtigingen gebeuren er bijzondere dingen. Het huis wat Ralph perse wilde, valt hem tegen, terwijl ik nog wel geneigd ben water bij de wijn te doen. Maar het tweede huis. Het huis wat van buiten niet eens meteen wauw is voor ons, blijkt ons huis.
Het voelt goed. Ik voel amper twijfel, Ralph lijkt verkocht, het huis heeft veel elementen die ik graag wil en voldoet aan (bijna) alles op onze eisen- én wensenlijst. Maar alle schapen gingen over de dam toen ik daar, in een nagenoeg kaal huis, een geboortekaartje op de schouw zie staan. Er hangt niks meer aan de muur, er zijn bijna geen meubels meer, niks persoonlijks meer in huis en dan staat daar een kaartje van een baby'tje Mason. Het had elke naam in de wereld kunnen zijn, het kaartje had met de bewoonster mee kunnen verhuizen gezien zij al een jaar ergens anders woont, maar nee.... het staat daar, op de schouw. Het enige wat nog ontbrak was engelengezang en wat spotlights erop🤣
Maar het was duidelijk. Dit werd ons huis.
En zo geschiedde.....
Een tweede bezichtiging, met enthousiaste kids en een hele lieve eigenaresse. Een rataplan aan regelzaken en slapeloze nachten. De eerste twee weken heb ik werkelijk elke avond met kokhalsneigingen en paniekaanvallen in bed gelegen. Dit was een te grote stap, nu ging het echt gebeuren, met al het nieuwe komt ook afscheid van het oude, mijn hoofd maakt overuren.
Maar nu, nu is het gewoon zover. Alles is rond, alles is getekend en vanaf 9 januari mogen we ons trotse eigenaren van ons nieuwe huis gaan noemen ♥️♥️
En geloof mij.... er zullen nog wel wat posts volgen 😂
.
.
.
.
.
.
#huizenjacht #huisgevonden #trotsehuiseigenaren #Belgie #emigreren #vrijstaand #eigenopritten #genoegslaapkamers #kinderkamers #renoveren #verbouwen #klussen #bouwvakkers #afscheidvanonshuis #verkoopklaarmaken #inpakken #opruimen #poetsen #weggooien #oftochniet
