Als ik iets heb geleerd over zaken die mij tot waanzin drijven sinds ik mama ben, zijn dat het temperament van mijn kinderen -thanks genetica-, te veel geluiden -lang leve VTech- & SLAAPGEBREK.
Laat dat nou bij beide kinderen het geval zijn. Ik kan me inmiddels wel ervaringsdeskundige noemen op het gebied van slapeloze nachten, ritueeltjes, hulpmiddelen en wanhoop.
Waar Jaxx binnen no time de nachten door sliep en we hem zelfs van het consultatiebureau wakker moesten maken, in verband met te lage waardes wat een baby anders krijgt, was het gedaan met de pret rond 3 maanden. Jaxx werd ziek. Nee, niets ernstigs, niks bijzonders maar vooral duizend verkoudheden die gepaard gingen met dubbele oorontstekingen. Dit zorgde voor de eerste slechte nachten en waar één schaap over de dam is, volgen er meer. Sindsdien hebben we veel slechte nachten gekend tot hij ongeveer tweeënhalf jaar was. De nachten waren onvoorspelbaar, kort en vol gehuil. Beide kinderen vinden het nodig om direct volume 200 aan te nemen als ze iets willen. Om 1 uur 's nachts, om 2 uur 's nachts, om 3 uur s' nachts en ga zo maar door. Soms sliep hij het eerste deel van de nacht wel, maar werd hij om 4 uur, half 5 wakker en bleef dan wakker. Soms sliep hij als hij bovenop mij lag maar ook dat werkte niet altijd. Kortom, dikke ellende. Tweeënhalf jaar lang. Op het tandvlees lopen en zo goed mogelijk je best doen alle ballen hoog te houden. Overal zoek je hulp; consultatiebureau, huisarts, osteopaat, natuurgeneeskunde.
Niks leek te helpen. Een overspannen en gefrustreerde mama overigens ook niet.
In die tijd was Ralph eigenlijk standaard van huis. Aan het werk, vaak in het buitenland of anders op afstanden met tijdstippen waarop een hotel de aangewezen slaapplek was en niet thuis. Wanneer hij wel thuis sliep was dat vaak in de nacht of in de vroege ochtend en had ik de nachtelijke uurtjes alsnog zelf achter de rug. Niet dat het veel verschil had gemaakt, nu bij Mason is hij een tijd thuis geweest vanwege de maatregelen maar hij hoort de kinderen simpelweg niet. Nu hoor ik de nodige lezer denken, dan maak je toch afspraken óf dan maak je hem toch wakker. Maar al doende leert men en was ik gewoonweg sneller klaar en de kinderen minder wakker als ik het meteen zelf deed.
Sidenote; als ik hem bij uitzondering wel wakker maak nadat ik het wel even mooi vind geweest, 5 keer in een nacht, staat hij ook op en neemt het stokje braaf over :)
Slaap is een essentieel iets. Het is een basisbehoefte. Het behoort tot de fundamentele behoefte van de mens. Net als eten en ademhalen, is slaap noodzakelijk om de rest van de piramide (zelfontwikkeling, groei etcetera) te kunnen verwezenlijken. Slaapgebrek en de gevolgen hiervan worden nog wel eens onderschat.
Al met al kan dus wel gesteld worden dat slaap belangrijk is en (structureel) slaapgebrek de nodige consequenties kan hebben. (Wellicht komen daar dus die kilo's vandaan ?!)
Om de rij met feitjes af te maken, wist je dat slaapgebrek bij jonge kinderen ook de nodige gevolgen kan hebben? Maar dat is een blog voor later ;)
Nadat Jaxx eindelijk weer sliep, sliepen papa en mama ook weer. Super plan en meteen te zien aan mijn humeur. Ik val in de categorie avondmens en ochtendhumeur. Voeg daar slaaptekort aan toe en je had dus geen gezellig mens. Sorry aan de mensen die daarmee hebben moeten dealen :)
Maar het was helaas van korte duur. Mason is namelijk net zo een slechte slaper als Jaxx. Misschien niet zo zeer in het slapen als wel in het toegeven aan slaap en de onrust uit zijn lijfje - of hoofd- krijgen.
Mama was nu echter iets beter voorbereid. Boeken, sites, blogs van andere mama's, zelfs een facebookpagina met soortgenoten. Na een lieve tip van een oud-lerares, kwam ik wat specifieker in contact met het principe slaapcoach. Insta staat er vol van en thank the lord dat deze mensen veel tips en tricks delen. Zelfs Q&A's en aanbiedingen voor slaapgidsen vol tips en voorbeeldschema's.
Veel hiervan heeft geholpen. Waar we een tijd van minimaal 2.00 tot 4.00 met een huilend kind zaten en ik de wanhoop nabij was, werd dit langzaam aan beter en waren er zelfs nachten die we konden doorslapen. Tot vroeg weliswaar, maar we sliepen. In de laatste tijd gaat dat op en af en lijkt de basis een stuk stabieler.
Wat ik niet allemaal heb geprobeerd, van lakentjes en witte ruis, tot oliën en edelstenen. Je weet vaak van gekkigheid niet meer wat je moet doen en als het een nacht niet werkt, ga je door naar het volgende. Leuk weetje is dat gemiddeld een kindje 3 dagen nodig heeft om aan iets nieuws te wennen. Introduceer je dus een lampje en werkt het niet meteen, dat zou dus verklaarbaar zijn.
De laatste categorie van not so fun facts is mij maar al te bekend. De gevoelens van depressie en burn-out spelen ontzettend op wanneer ik nachtenlang eruit moet en hem niet in slaap krijg. De liefdevolle gevoelens die je normaliter voelt voor je kind, worden op die momenten bij mij overschaduwd door wanhoop, frustratie en irritatie. Gelukkig zijn die (meestal) meteen voorbij als hij weer lacht en gekke streken uithaalt maar deze gevoelens wil je gewoon niet voelen en al helemaal niet bij je eigen kind.
Wanneer het nog een stap erger wordt, zie je de zaken zoals in het nieuws. Ouders schudden kind door elkaar, ouders slaan kind, ouders smoren kind met kussen. Of de spanningen in huis, zowel naar partners als naar kinderen, lopen dusdanig op dat het onveilig is -fysiek of emotioneel-. Dit zijn zaken die ik in mijn werk in de jeugdzorg vaak genoeg tegen kom.
Slapen is bij ons inmiddels een ietwat vervelend thema geworden, beladen en vol associaties. Als ik in bed lig, ben ik gespannen bij elk kuchje wat ik hoor, mijn oren staan op scherp, de fles staat paraat (nee niet met alcohol maar met flesvoeding ), mijn lijf schiet letterlijk in spanning als hij huilt en bedtijd gaat in slechte fases gepaard met druk en wantrouwen. En dat terwijl slaap zoiets fijns moet zijn.
Naar mijn mening doen we te weinig aan preventieve zorg. Dit is er zo een. Ik heb me wel honderd keer afgevraagd waarom er zo veel begeleiding is vóór en tijdens de zwangerschap en waarom die erna zo snel zo hard afneemt. Tuurlijk heb je je kraamhulp en ga je naar een consultatiebureau maar dit zijn vaak korte ondersteuningen en vaak voorafgaand aan wanneer de problemen ontstaan.
Buiten dat ik mezelf en mijn gezin graag wil helpen aan slaap, wil ik ook anderen graag helpen.
Dus, laat ik hier nou aan willen bijdragen.
Wil ik mezelf, mijn kinderen en anderen helpen? Ja dat wil ik (#jaikwil , nee ben dus niet verloofd ;) )
Gaat dat altijd lukken? Waarschijnlijk niet, maar alle beetjes helpen
Ben ik onzeker en zelfs een beetje bang? Ahum, zeker weten....
Heb ik er zin in? AB SO LUUT
Wat ga je dan doen? Ik ga starten aan een opleiding tot slaapcoach voor 0-4 jarige 😍