De verbinding tussen nieuw leven en afscheid

Mijn lieve oma,

Een jaar geleden. Het woord heeft ook ineens zo een andere lading, want geleden heb je. Ik ken geen mens wat zo vaak is gevallen als jou. De laatste val was voor jou echt het begin van het eind. Wat een ellende was het. Coronamaatregelen, lockdowns en de hele familie in quarantaine. Niks voor je kunnen doen behalve die laatste weken zo veel mogelijk mensen bij je laten zijn. Wachten op het moment het je laatste moment was. Elk telefoontje de zenuwen omdat het zomaar dat telefoontje kon zijn. Ik weet nog goed het moment dat ik met mama bij je langs ging en tegen haar zei, dit was waarschijnlijk de laatste keer. Maar niks was minder waar.... Wat heeft het nog lang geduurd. Ik heb er nog altijd moeite mee als ik denk aan hoe je laatste weken, dagen en uren zijn geweest. Variërend van isolatie tot aan de pijn. Een waardig afscheid van je leven was het niet. Lichamelijk was je er al niet meer en wat je er in je hoofd nog was zullen we nooit meer weten. Het doet me verdriet zo afscheid van je te hebben moeten nemen, ik vind het absurd in een land als het onze, dat we onze dieren waardiger laten sterven als het leven geen kwaliteit meer biedt.

Ik was een van de weinigen die nog bij je mocht komen. Ondanks de quarantaine waar wij in zaten, heeft de GGD en jouw verzorgingstehuis, uitzondering gemaakt. Ik was negatief en mocht volledig beschermd, voor mezelf en voor het personeel van het verzorgingstehuis, geheel in stijl (lees; coronabeschermingspak met handschoenen, bril en alles erop en eraan), de laatste momenten bij je zijn.

Klein detail was dat ik toen ruim vier maanden zwanger was en het tot de nodige 'discussies' heeft geleid over wat veilig was, voor mij en voor de baby. Niet iedereen was het er mee eens dat ik zou gaan in mijn 'toestand' en het feit dat oma inmiddels ook positief getest zou zijn. Maar mijn gevoel zei me iets anders dan mijn verstand. Mijn gevoel zei me dat er iemand bij haar hoorde te zijn, dat het feit dat de rest van de familie dat niet kon, maakte dat ik er wilde zijn. Hierdoor heb ik ook mijn mama de mogelijkheid kunnen geven via de telefoon nog wat tegen haar te zeggen, de spulletjes uit te zoeken die met haar mee moesten en mijn eigen laatste afscheid te nemen. Eerder die week, toen er nog geen corona bekend was, stond ik bij haar. Haar hand in de mijne. Haar duim die altijd over mijn hand wreef, deed niet meer wat het gewend was te doen. Dit keer was het mijn duim die dat deed. Ik was op dat moment de geleider tussen de nabije dood en de nabije geboorte. Er groeide een nieuw leven in mijn buik, terwijl het leven van mijn oma zijn laatste uren aan het tellen was. De gedachte dat zij deze baby nooit zou kunnen horen of zien of vasthouden werd vervangen door de gedachte dat zij hem of haar (want dat wisten wij nog niet), zou kunnen voelen door mij. Ik als geleider tussen mijn oma en mijn kind, de hartslag, de warmte en de energie. Ik hoop van harte dat ze er iets van mee heeft gekregen. Verlies van een dierbare is altijd pijnlijk, het verdriet slijt maar gaat nooit weg. Het geluk van een geboorte, van een nieuw leven is het andere uiterste. Een van de mooiste momenten die er bestaat en wat mensen nieuw perspectief geeft. Uiteindelijk ligt het zo kort bij elkaar, leven en dood. Daar waar er gemiddeld 460 kindjes per dag geboren werden, zijn er per dag ongeveer 416 mensen gestorven. Wat heb ik vaak voor je gebeden en nu, nu bid ik regelmatig tot jou voor hulp. Jouw tradities, groot of klein zullen voortgezet worden naar onze kindjes en vergeten wordt je niet.

Je bent een blaadje aan mijn boom, ik draag je altijd bij me, the good en the bad, maar vooral alle mooie herinneringen! "Dag gouwe"